Wyszukiwarka
Liczba elementów: 44
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Wycieczki: Grzęda Mirowska
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Wycieczki: Grzęda Mirowska
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Wycieczki: Grzęda Mirowska
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Wycieczki: Grzęda Mirowska
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Wycieczki: Grzęda Mirowska
Grzęda Mirowska (także: Pasmo Mirowskie, Mirowskie Skały) to pasmo skalne znajdujące się w środkowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej, na południe od Niegowej. Rozciąga się na odcinku około 2 km. Na południe Grzęda opada łagodnymi, bezleśnymi stokami, które pokrywają murawy kserotermiczne; ku północy jeży się wysokimi ostańcami, tworzącymi imponujący, skalny mur. Dalej, w stronę wsi Niegowa, rozpościera się sosnowy Las Pikulowy. Największą atrakcją Grzędy Mirowskiej są wysokie skały wapienne – ulubione miejsce zarówno początkujących, jak i zaawansowanych miłośników wspinaczki. To głównie ich wyobraźni zawdzięczamy fantazyjne nazwy tutejszych skał. Znajdują się wśród nich m.in. Skrzypce, Klawiatura, Turnia Kukuczki, Ósma Grzęda, Szafa czy Trzy Siostry. Poprowadzono na nich ponad 100 tras wspinaczkowych, o zróżnicowanym stopniu trudności. Sportowcy chwalą sobie zwłaszcza północną wystawę ścian – szczególnie latem. Wśród ostańców ukryte są schroniska skalne (czyli płytkie groty) i jaskinie. Najdłuższa jest Jaskinia Sucha – liczy bowiem 75 m długości; niestety zalicza się do bardzo niebezpiecznych. Ciekawego odkrycia w schronisku Stajnia dokonali niedawno archeolodzy: znaleźlii w niej najstarsze na terenie Polski kości neandertalczyka. Na obu krańcach Grzędy Mirowskiej stoją dwa malownicze zamki jurajskie. Na wschodzie dumnie prezentuje się odrestaurowana warownia w Bobolicach, na zachodzie zaś, pozostające wciąż efektowną ruiną, zamczysko w Mirowie. Według legendy, zamki łączy podziemny tunel wydrążony właśnie pod Mirowskimi Skałami. Grzbietem pasma biegnie Szlak Orlich Gniazd. W pobliżu poprowadzono Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd (znaki czerwone), Szlak Rowerowy Myszków–Siewierz (znaki czarne) oraz Transjurajski Szlak Konny.
Żarki liczą około 7 tysięcy mieszkańców i leżą pomiędzy Częstochową a Zawierciem. Geograficznie należą zarówno do Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, jak i Obniżenia Górnej Warty. W pobliżu miasta najlepiej widoczna staje się ciekawostka geologiczna, zwana questą jurajską. Historia Żarek rozpoczęła się w czasach średniowiecznych. Przypuszcza się, że prawa miejskie uzyskały pod koniec XIV wieku - w każdym razie w 1406 roku król Władysław Jagiełło przeniósł im prawo miejskie z polskiego na niemieckie typu średzkiego. Przez wiele stuleci miejscowość pozostawała w rękach właścicieli prywatnych, m.in. Myszkowskich, Korycińskich i Męcińskich. Mieszkańcy Żarek zajmowali się handlem, rzemiosłem i uprawą ziemi. Od połowy XVI stulecia wielką renomą cieszyły się żareckie jarmarki i cotygodniowe targi. Podczas rozbiorów w mieście powstało kilka zakładów przemysłowych, duże znaczenie zyskała też społeczność żydowska. Po powstaniu styczniowym władze carskie odebrały Żarkom prawa miejskie, a na ich przywrócenie trzeba było czekać do 1949 roku. Układ urbanistyczny Żarek, z rynkiem (funkcjonującym obecnie pod nazwą placu Jana Pawła II) i siecią przyległych ulic, ukształtował się już pod koniec średniowiecza - chociaż w późniejszych stuleciach ulegał modyfikacjom. Plac rynkowy ma kształt trapezu; uwagę zwracają, wyrastające z płyty rynku, fragmenty kamiennych murów, które należały albo do budynku dawnego ratusza, albo są pozostałością hali targowej. Jednak najciekawszym przyrynkowym obiektem jest - stojący po wschodniej stronie - kościół parafialny pod wezwaniem Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Warto także zwrócić uwagę na zwartą zabudowę centrum, przed wojną zamieszkanego głównie przez Żydów. Ciasny labirynt uliczek i domy wręcz przyklejone do siebie do dzisiaj zachowały swój dawny koloryt. Od czasów powojennych ważną rolę w mieście pełni, wytyczony we wschodniej części miasta, plac targowy. W jego pobliżu znajdziemy żarecki ewenement, czyli zespół kamiennych stodół z przełomu XIX i XX wieku, które należały do mieszczan zajmujących się działalnością rolniczą.
Najbardziej charakterystycznym masywem skalnym należącym do tej grupy jest Okiennik Rzędkowicki, którego nazwa pochodzi od skalnego okna, rozgałęziającego się na kilka odnóg i tworzącego w ten sposób niewielką grotę. Tutejsze skały posiadają swoje oryginalne nazwy, z których część nadana została im przez wspinaczy. Znajdziemy tu formy skalne o takich mianach, jak: Turnia Szefa, Mnich, Flaszka Polna Turniczka, Mała Grań, Baszta. Od lat 90-tych zeszłego wieku, gdy nastąpiła masowa moda na wspinaczkę skałkową, Skały Rzędkowickie stanowią jedne z najbardziej ulubionych terenów wspinaczkowych. Tutejsze trasy nie są najdłuższe i mają z reguły kilkanaście do dwudziestu metrów długości; czasem dochodzą do trzydziestu kilku. Dzięki popularności skał, we wsi Rzędkowice rozwinęła się baza turystyczno-noclegowa. Skały Rzędkowickie są także miejscem znalezisk archeologicznych. W rejonie Okiennika Rzędkowickiego znalezione grociki strzał scytyjskich, datowane na ok. 600 r. p.n.e. Są to jedne z nielicznych tego rodzaju znalezisk na terenie Polski. W VI-VII w. n.e. istniało w rejonie Skał Rzędkowickich prymitywne grodzisko, zwane „Pasieką”. Najkrócej można dojść do skał z wsi Rzędkowice. Wzdłuż wału skalnego przebiega szlak znakowany kolorem zielonym, zwany Szlakiem Rzędkowickim. Prowadzi on do skał z Myszkowa Mrzygłodu przez Włodowice. W dalszym swym ciągu szlak biegnie w stronę niedalekich Skał Kroczyckich, wychodząc na szczyt Góry Zborów. Chcąc odbyć interesująca wycieczkę pieszą, warto połączyć zwiedzanie Skał Rzędkowickich ze wspomnianym Zborowem, a także pobliskimi ruinami zamku Morsko. Interesująca marszruta, z wykorzystaniem kilku szlaków turystycznych, zajmie 5-6 godzin - nie licząc odpoczynków.
Najbardziej charakterystycznym masywem skalnym należącym do tej grupy jest Okiennik Rzędkowicki, którego nazwa pochodzi od skalnego okna, rozgałęziającego się na kilka odnóg i tworzącego w ten sposób niewielką grotę. Tutejsze skały posiadają swoje oryginalne nazwy, z których część nadana została im przez wspinaczy. Znajdziemy tu formy skalne o takich mianach, jak: Turnia Szefa, Mnich, Flaszka Polna Turniczka, Mała Grań, Baszta. Od lat 90-tych zeszłego wieku, gdy nastąpiła masowa moda na wspinaczkę skałkową, Skały Rzędkowickie stanowią jedne z najbardziej ulubionych terenów wspinaczkowych. Tutejsze trasy nie są najdłuższe i mają z reguły kilkanaście do dwudziestu metrów długości; czasem dochodzą do trzydziestu kilku. Dzięki popularności skał, we wsi Rzędkowice rozwinęła się baza turystyczno-noclegowa. Skały Rzędkowickie są także miejscem znalezisk archeologicznych. W rejonie Okiennika Rzędkowickiego znalezione grociki strzał scytyjskich, datowane na ok. 600 r. p.n.e. Są to jedne z nielicznych tego rodzaju znalezisk na terenie Polski. W VI-VII w. n.e. istniało w rejonie Skał Rzędkowickich prymitywne grodzisko, zwane „Pasieką”. Najkrócej można dojść do skał z wsi Rzędkowice. Wzdłuż wału skalnego przebiega szlak znakowany kolorem zielonym, zwany Szlakiem Rzędkowickim. Prowadzi on do skał z Myszkowa Mrzygłodu przez Włodowice. W dalszym swym ciągu szlak biegnie w stronę niedalekich Skał Kroczyckich, wychodząc na szczyt Góry Zborów. Chcąc odbyć interesująca wycieczkę pieszą, warto połączyć zwiedzanie Skał Rzędkowickich ze wspomnianym Zborowem, a także pobliskimi ruinami zamku Morsko. Interesująca marszruta, z wykorzystaniem kilku szlaków turystycznych, zajmie 5-6 godzin - nie licząc odpoczynków.
Najbardziej charakterystycznym masywem skalnym należącym do tej grupy jest Okiennik Rzędkowicki, którego nazwa pochodzi od skalnego okna, rozgałęziającego się na kilka odnóg i tworzącego w ten sposób niewielką grotę. Tutejsze skały posiadają swoje oryginalne nazwy, z których część nadana została im przez wspinaczy. Znajdziemy tu formy skalne o takich mianach, jak: Turnia Szefa, Mnich, Flaszka Polna Turniczka, Mała Grań, Baszta. Od lat 90-tych zeszłego wieku, gdy nastąpiła masowa moda na wspinaczkę skałkową, Skały Rzędkowickie stanowią jedne z najbardziej ulubionych terenów wspinaczkowych. Tutejsze trasy nie są najdłuższe i mają z reguły kilkanaście do dwudziestu metrów długości; czasem dochodzą do trzydziestu kilku. Dzięki popularności skał, we wsi Rzędkowice rozwinęła się baza turystyczno-noclegowa. Skały Rzędkowickie są także miejscem znalezisk archeologicznych. W rejonie Okiennika Rzędkowickiego znalezione grociki strzał scytyjskich, datowane na ok. 600 r. p.n.e. Są to jedne z nielicznych tego rodzaju znalezisk na terenie Polski. W VI-VII w. n.e. istniało w rejonie Skał Rzędkowickich prymitywne grodzisko, zwane „Pasieką”. Najkrócej można dojść do skał z wsi Rzędkowice. Wzdłuż wału skalnego przebiega szlak znakowany kolorem zielonym, zwany Szlakiem Rzędkowickim. Prowadzi on do skał z Myszkowa Mrzygłodu przez Włodowice. W dalszym swym ciągu szlak biegnie w stronę niedalekich Skał Kroczyckich, wychodząc na szczyt Góry Zborów. Chcąc odbyć interesująca wycieczkę pieszą, warto połączyć zwiedzanie Skał Rzędkowickich ze wspomnianym Zborowem, a także pobliskimi ruinami zamku Morsko. Interesująca marszruta, z wykorzystaniem kilku szlaków turystycznych, zajmie 5-6 godzin - nie licząc odpoczynków.
Najbardziej charakterystycznym masywem skalnym należącym do tej grupy jest Okiennik Rzędkowicki, którego nazwa pochodzi od skalnego okna, rozgałęziającego się na kilka odnóg i tworzącego w ten sposób niewielką grotę. Tutejsze skały posiadają swoje oryginalne nazwy, z których część nadana została im przez wspinaczy. Znajdziemy tu formy skalne o takich mianach, jak: Turnia Szefa, Mnich, Flaszka Polna Turniczka, Mała Grań, Baszta. Od lat 90-tych zeszłego wieku, gdy nastąpiła masowa moda na wspinaczkę skałkową, Skały Rzędkowickie stanowią jedne z najbardziej ulubionych terenów wspinaczkowych. Tutejsze trasy nie są najdłuższe i mają z reguły kilkanaście do dwudziestu metrów długości; czasem dochodzą do trzydziestu kilku. Dzięki popularności skał, we wsi Rzędkowice rozwinęła się baza turystyczno-noclegowa. Skały Rzędkowickie są także miejscem znalezisk archeologicznych. W rejonie Okiennika Rzędkowickiego znalezione grociki strzał scytyjskich, datowane na ok. 600 r. p.n.e. Są to jedne z nielicznych tego rodzaju znalezisk na terenie Polski. W VI-VII w. n.e. istniało w rejonie Skał Rzędkowickich prymitywne grodzisko, zwane „Pasieką”. Najkrócej można dojść do skał z wsi Rzędkowice. Wzdłuż wału skalnego przebiega szlak znakowany kolorem zielonym, zwany Szlakiem Rzędkowickim. Prowadzi on do skał z Myszkowa Mrzygłodu przez Włodowice. W dalszym swym ciągu szlak biegnie w stronę niedalekich Skał Kroczyckich, wychodząc na szczyt Góry Zborów. Chcąc odbyć interesująca wycieczkę pieszą, warto połączyć zwiedzanie Skał Rzędkowickich ze wspomnianym Zborowem, a także pobliskimi ruinami zamku Morsko. Interesująca marszruta, z wykorzystaniem kilku szlaków turystycznych, zajmie 5-6 godzin - nie licząc odpoczynków.
Najbardziej charakterystycznym masywem skalnym należącym do tej grupy jest Okiennik Rzędkowicki, którego nazwa pochodzi od skalnego okna, rozgałęziającego się na kilka odnóg i tworzącego w ten sposób niewielką grotę. Tutejsze skały posiadają swoje oryginalne nazwy, z których część nadana została im przez wspinaczy. Znajdziemy tu formy skalne o takich mianach, jak: Turnia Szefa, Mnich, Flaszka Polna Turniczka, Mała Grań, Baszta. Od lat 90-tych zeszłego wieku, gdy nastąpiła masowa moda na wspinaczkę skałkową, Skały Rzędkowickie stanowią jedne z najbardziej ulubionych terenów wspinaczkowych. Tutejsze trasy nie są najdłuższe i mają z reguły kilkanaście do dwudziestu metrów długości; czasem dochodzą do trzydziestu kilku. Dzięki popularności skał, we wsi Rzędkowice rozwinęła się baza turystyczno-noclegowa. Skały Rzędkowickie są także miejscem znalezisk archeologicznych. W rejonie Okiennika Rzędkowickiego znalezione grociki strzał scytyjskich, datowane na ok. 600 r. p.n.e. Są to jedne z nielicznych tego rodzaju znalezisk na terenie Polski. W VI-VII w. n.e. istniało w rejonie Skał Rzędkowickich prymitywne grodzisko, zwane „Pasieką”. Najkrócej można dojść do skał z wsi Rzędkowice. Wzdłuż wału skalnego przebiega szlak znakowany kolorem zielonym, zwany Szlakiem Rzędkowickim. Prowadzi on do skał z Myszkowa Mrzygłodu przez Włodowice. W dalszym swym ciągu szlak biegnie w stronę niedalekich Skał Kroczyckich, wychodząc na szczyt Góry Zborów. Chcąc odbyć interesująca wycieczkę pieszą, warto połączyć zwiedzanie Skał Rzędkowickich ze wspomnianym Zborowem, a także pobliskimi ruinami zamku Morsko. Interesująca marszruta, z wykorzystaniem kilku szlaków turystycznych, zajmie 5-6 godzin - nie licząc odpoczynków.