Wilchwy to niegdyś samodzielna wioska, a obecnie wschodnia dzielnica Wodzisławia Śląskiego. Znajdują się tu monumentalne zabudowania Wojewódzkiego Szpitala Chorób Płuc im. dr. Alojzego Pawelca. Te ceglane budynki wzniesiono już na przełomie XIX i XX wieku na potrzeby Volks – Heilstätte für Lungenkranke zu Loslau ober Schlesien. Zespół składa się z pawilonu głównego, gmachu administracyjno-gospodarczego, kotłowni, domu mieszkalnego i willi.
Wodzisław Śląski jest starym miastem, położonym na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. W obecnym kształcie Wodzisław ukształtował się po II wojnie światowej, po wchłonięciu wielu okolicznych miejscowości. Jedną z dzielnic Wodzisławia Śląskiego są Wilchwy, leżące na południowy wschód od centrum miasta. Wioska powstała już w czasach średniowiecznych, ale przez cały okres swego samodzielnego istnienia pozostawała w ścisłych związkach z Wodzisławiem, do którego została ostatecznie przyłączona w latach 70. ubiegłego wieku. Po II wojnie światowej senne dotychczas Wilchwy przeżyły okres gwałtownego uprzemysłowienia - przez ponad 40 lat trwało tutaj wydobycie węgla kamiennego w KWK „1 Maja”.
Jednak Wilchwy to przede wszystkim największy w okolicach Wodzisławia Śląskiego kompleks leśny, z popularnym kąpieliskiem „Balaton”. Walory klimatyczne tego miejsca dostrzeżono już pod koniec XIX wieku – władze pruskiej Rejencji Opolskiej postanowiły wznieść tutaj sanatorium przeciwgruźlicze. Do budowy przystąpiono w 1897, by po roku świętować uroczystość otwarcia obiektu. Na Volks – Heilstätte für Lungenkranke zu Loslau ober Schlesien składały się zabudowania pawilonu głównego, pralni, maszynowni i budynku mieszkalnego. Już po kilku latach kompleks sanatorium okazał się za mały, więc do 1913 roku trwała jego rozbudowa. W 1922 zarządzanie nim przejęła Spółka Bracka z Tarnowskich Gór. Po II wojnie światowej zakład upaństwowiono, a od 1993 roku nosi on nazwę Wojewódzki Szpital Chorób Płuc im. dr. Alojzego Pawelca. Do dzisiaj wyjątkowo okazale prezentuje się pawilon główny sanatorium – wzniesiono go z cegły, na planie prostokąta; ma cztery kondygnacje, a przykryto go dachem wielopłaszczyznowym. Fasadę południową urozmaicono kilkoma ryzalitami (zwieńczonymi wieżyczkami) oraz trójkątnym przyczółkiem. Z gmachem głównym sąsiaduje parterowy budynek administracyjno-gospodarczy oraz kotłownia. Zachowały się także budynki towarzyszące - dom mieszkalny i willa naczelnego lekarza sanatorium, którą zbudowano już w XX wieku, w stylu cottage. Otoczenie sanatorium stanowi park.