Łabędy leżą w północno-zachodniej części Gliwic, nad rzeką Kłodnicą. W granice miasta zostały włączone dopiero w 1964 roku, mając za sobą kilkusetletnią, bardzo interesującą historię. Pisane źródła historyczne wspominają o Łabędach już w XIII wieku, chociaż archeolodzy odkryli na ich terenie pozostałości wcześniejszego o stulecie grodziska. Dogodne położenie w sąsiedztwie - dużego, jak na ówczesne warunki, miasta – Gliwic, sprzyjało rozwojowi osady wiejskiej i rzemieślniczej. W XVII wieku właścicielką Łabęd została Anna Sidonia, żona hrabiego Kaspra Colonny, która w 1671 roku odstąpiła osadę rodzinie von Welczek. Ci mieli władać Łabędami, mieszkając w reprezentacyjnym zamku, aż do roku 1945. Już pod koniec XVIII wieku do Łabęd zawitała industrializacja, a z czasem słynna stała się tutejsza huta.
Charakterystyka kościoła Wniebowzięcia NMP
Parafię w Łabędach erygowano prawdopodobnie już w XIII wieku. Informacje o pierwszym kościele pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny pochodzą natomiast z początku następnego stulecia. Kościół Wniebowzięcia NMP, który zachował się do dnia dzisiejszego, został zbudowany w wieku XV, z ciosów kamiennych i cegły. Do gruntownej przebudowy doszło w latach 1716-1719, dzięki pieniądzom Jana Bernarda Welczka. Gmach uzyskał wtedy wygląd barokowy. Kościół jest orientowany. Od zachodu wznosi się wysoka, czworoboczna wieża, przykryta barokowym hełmem; do niej przylega nawa i węższe prezbiterium. Świątynię otaczają przylegające do niej kaplice, zwieńczone kopułami z latarnią. Wnętrze jest jednonawowe. W wyposażeniu znajdują się przedmioty liturgiczne z XVII, XVIII i XIX wieku, ufundowane przez kolatorów świątyni, von Welczków. W murze otaczającym kościół Wniebowzięcia NMP stoją dwie barokowe kaplice oraz trzecia, klasycystyczna, grobowa Welczków.
