Mikulczyce są dzielnicą Zabrza, położoną na północ od centrum miasta. Historia tej samodzielnej niegdyś miejscowości sięga czasów, kiedy Śląskiem władali przedstawiciele rodu Piastów. Pierwsze informacje pisane o osadzie pochodzą z XIV wieku, ale znaleziska archeologiczne świadczą o wcześniejszym osadnictwie na tym terenie. Do XIX wieku Mikulczyce były wsią rolniczą, pozostającą w rękach rodów rycerskich, np. Ziemięckich, Wołczyńskich czy Doleczków. W latach 30. XIX wieku majątek nabyli Donnersmarckowie, dzięki którym - po kilkudziesięciu latach - ruszyła tutaj pierwsza kopalnia. Samodzielną gminą były Mikulczyce do 1951 roku, kiedy zostały wchłonięte przez Zabrze.
Równie stara jak sama osada, jest mikulczycka parafia rzymskokatolicka. Wspomina się o niej już na początku XIV wieku. W XVI stuleciu został wybudowany drewniany kościół św. Wawrzyńca, którego ozdobą był cudowny wizerunek Matki Bożej Mikulczyckiej, przyciągający wielu pielgrzymów. Ta niewielka świątynia stała w Mikulczycach do lat 90. XIX wieku. Wówczas to na jej miejscu zbudowano nowy kościół, większy od poprzedniego, a do tego murowany z cegły.
Budowę rozpoczęto w roku 1892, po uzyskaniu wsparcia finansowego ze strony właściciela Mikulczyc, hrabiego Guido Henckel von Donnersmarcka. Uroczystość konsekracji odbyła się cztery lata później. Projektantem kościoła był Paul Jackisch z Bytomia. W Mikulczycach zaproponował ulubione przez siebie kształty neogotyckie. Budowla jest orientowana, wzniesiona na planie krzyża łacińskiego. Wysoka wieża zwieńczona została ostrosłupowym hełmem. Stary, drewniany mikulczycki kościół św. Wawrzyńca przeniesiono w 1901 roku do Bytomia. Spłonął, niestety, na początku lat 80. ubiegłego stulecia, podpalony przez nieznanych sprawców. Jedynym śladem w Mikulczycach po dawnej świątyni jest stojący na placu kościelnym krzyż z napisem: „Tu stał wielki Ołtarz Starego Kościoła aż do sierpnia 1901".