Zabrze zrosło się w jeden organizm miejski z wielu miejscowości, które mogą się pochwalić wielowiekową historią. Jedną z nich jest Zaborze, położone we wschodniej części Zabrza, przy granicy z Rudą Śląską. Osada ta, wspominana po raz pierwszy w czasach średniowiecznych, już w XVI wieku była miejscem poszukiwań górniczych. Pod koniec XIX stulecia Zaborze weszło w skład nowego powiatu zabrzańskiego, a później – miasta. Przemysł na dobre rozwinął się w Zaborzu w XIX wieku, głównie za sprawą intensywnej działalności kopalni węgla kamiennego „Luiza”. Powstała ona co prawda już w ostatnich latach XVIII wieku, ale pozycję jednej z największych na Śląsku osiągnęła w następnym stuleciu. W drugiej połowie XIX wieku zakład rozszerzył wydobycie o „Pole Wschodnie”, którego szyby znajdowały się w okolicy dzisiejszej ul. Wolności.
W 1869 roku, na terenach położonych na południe od kopalni, w pobliżu rzeki Czarnawki, zarząd skarbowy rozpoczął budowę osiedla robotniczego pod nazwą Kolonia B. Pracownicy kopalni otrzymywali działki bezpłatnie, natomiast domy wznosili za nieoprocentowaną pożyczkę. Powstała wówczas sieć regularnej zabudowy, której ślady odnajdziemy dziś przy ulicach: Józefa Lompy, Wiejskiej, Wojciecha Bogusławskiego i Walerego Wróblewskiego. Stoją tam typowe, dwupiętrowe familoki, zbudowane z cegły, na planie prostokąta. Później osiedle rozbudowano w okolicach dzisiejszej ul. Pszczyńskiej. Mieszkańcy nazywali ten nowy fragment osiedla "Kolonia B" - „Na Czternastym”, ponieważ w pobliżu znajdował się szyb numer 14 Głównej Sztolni Dziedzicznej. Z czasem na osiedlu powstały liczne obiekty użyteczności publicznej. Warto wspomnieć, że w Zaborzu istnieją również Kolonie A, C i D. Budynki kolonii A zobaczymy pomiędzy ulicami Jodłową i Mikołowską, kolonii zaś C i D - w sąsiedztwie ulic 3 Maja i Józefa Rymera.